Czerwona zaraza

Czerwona zaraza czai się wszędzie, zwłaszcza w różnego rodzaju twórczość. Weźmy filmy pozornie obojętne – jurciopan właśnie zaciągnął sobie sentymentalnie Koyaanisqatsi [#], takie pląsające obrazki w rytmie muzyki Glass'a. Jako bajtel był na tym w kinie i nie mógł gał oderwać. Na początku widzimy piękną dziką przyrodę, a w dalszej części filmu, w kontraście, obrazki z naturalnego środowiska człowieka, czyli z dużego miasta. Oglądamy ludzi, którzy przecież już tak zaganiani, puszczani są z kilkukrotnym przyspieszeniem. Zasuwają jak te parówki na taśmie, które też widzimy. W domyśle – źle, przeholowaliśmy, czas stanąć, zastanowić się nad swoją egzystencją, wrócić do lepianek. A jurciopan się właśnie cieszy, że człowiek tak wyraźnie odcisnął piętno na Swojej Planecie – znać, że jest jej Panem! Nadinterpretacja? Raczej nie, zresztą inny przykład jest jeszcze bardziej ewidentny – widzimy opalające się osoby, nagle kamera odjeżdża i z przerażeniem mamy odkryć, że kąpiel słoneczna odbywa się u stóp elektrowni atomowej. Dlaczego z przerażeniem? Człowiek jak się opala i tak ma zamknięte oczy, a energia z atomówki jest czyściuteńka*. Itd itd.

Albo inny film – „Śmierć człowieka pracy” (znowu fajne plumkanie, tym razem John Zorn). Dokument o najbardziej parszywych zawodach tej planety. Tzn. jest to jakiś subiektywny wybór ograniczający się do zbieraczy siarki gdzieśtam, pracy na targu mięsnym w Afryce i tak dalej – z pięć zawodów. Praca naprawdę ciężka i często niebezpieczna. Ale praca! A co chce autor, żebyśmy myśleli? A właściwie, co na siłę wciska nam każdy recenzent? [#] „Jak mogło do tego dojść, żeby człek tak tyrał ponad siły! Gdzie związki zawodowe, gdzie prawa pracownika? Gdzie godność?”** A g…o! Dobrze jest jak jest – bez pracy nie ma kołaczy! A jurciopan pokazuje swoim dziatkom film i mówi :

„Jak nie będziecie sprytne, to też tak skończycie”.

*przypadkiem natrafiony blog w temacie [LINK]
**są wyjątki! [recenzja użytkownika]